Dirk De Keyzer (geboren 19 december 1958)
1978-1985 opleiding Koninklijke Academie voor Schone Kunsten te Eeklo, o.l.v. Leo De Buysere
professioneel beeldhouwer sinds 1985
In een tijd en omgeving waar creativiteit eerder een afwijking dan een verdienste was wist de jonge Dirk De Keyzer niet welke richting hij uit wou met zijn leven. Dus richting vakschool en op spoor gezet voor de fabriek. Maar minder platgetreden paden lonkten, waardoor hij een paar jaar later in de Koninklijke academie van Eeklo terecht kwam en daar de liefde voor het werken in brons opdeed. Steeds meer werd brons voor Dirk het ideale medium om beeld te geven aan zijn denkwereld. De grote voorbeelden George Minne, Constantin Meunier en August Rodin indachtig, werd in zijn atelier de ietwat in onmin geraakte traditionele verloren was methode waar nodig opnieuw uitgevonden en bijgeschaafd. Daarbij werden de grenzen van wat technisch haalbaar geacht was niet geschuwd en soms zelfs overschreden. In tegenstelling tot zijn voornaamste invloeden verlaat dirk het klassieke vormidioom om een volledig eigen vormentaal te ontwikkelen. Dit maakt het onmogelijk om zijn werk een plaats te geven binnen bestaande stromingen, bewegingen of modes.
De belangrijkste inspiratiebron voor het beeldhouw werk van Dirk De Keyzer is niets minder dan het leven zelf. De wereld wordt omgebogen naar en alternatieve parallelle wereld waarin grote en alledaagse problemen gecompenseerd worden. Zonder in een kinderlijke naiviteit te vervallen krijgt positiviteit en grensoverschrijdend denken een zeer belangrijke rol toe geschreven. Dit blijkt vooral uit het feit dat de figuren in geen enkele, of juist in alle culturen schijnen thuis te horen. Bij uitbreiding zou men het een geheel eigen invulling aan het begrip "universele mens" kunnen noemen, verheven boven uiterlijke kenmerken, culturele verschillen en tijdelijke trends om zo de nadruk op het individu en diversiteit te leggen.
Een ander belangrijk aspect binnen de kunst van Dirk de Keyzer is humor. Hij is er sterk van overtuigd dat humor, in tegenstelling tot negativiteit, de speerpunt van maatschappijkritiek kan zijn. Ontwapenende humor eerder dan billenkletserij om relativering en verdraagzaamheid te stimuleren. Het werk van Dirk De Keyzer roept in deze drukke tijden op tot stilstaan bij de ondraaglijke lichtheid van ons bestaan. Een moment van zelfreflectie om op te roepen tot een kleine ontsnapping uit dagdagelijkse realiteit.
De sculpturen zijn een momentopname van Dirks alternatieve wereld en nodigen de geamuseerde toeschouwer uit om toe te treden tot de beeldhouwer zijn persoonlijke universum. Op die manier beleeft de toeschouwer tijdens het kijken dezelfde ervaring als de kunstenaar bij het creeren. Dirk ziet het creatieproces als een soort therapie die hem helpt de wereld vanuit een ander perspectief te aanschouwen en probeert dit te projecteren op de toeschouwer. Niettegenstaande zijn eigen unieke vormentaal krijgen universele gegevens zoals het menselijk streven naar geluk, schoonheid en harmonie een prominente rol toebedeeld. Op deze wijze tracht de kunstenaar in dialoog te treden met zijn publiek waarbij net als in het leven zelf niet altijd wordt gefocust op vooropgestelde doelen maar eerder op de weg daarheen.
